Tien kerkleiders uit het noorden van Noord-Holland vormen sinds een jaar een New Wine-predikantenkerngroep. Volgens predikant Jelle Knol (37) van de NGK Hoorn is het een veilige plek om met collega’s te sparren en elkaar te inspireren. “Jezus stuurde zijn discipelen twee aan twee erop uit en dan verwachten we van kerkleiders dat die alles in hun eentje doen? Nee toch? Je hebt elkaar nodig.” 

Het is dinsdagochtend. Zoals elke maand komt de kerngroep van de regio boven Amsterdam bij elkaar. Dit keer in het kerkgebouw van hervormd predikant Leon van den Dool in Broek op Waterland. De aanwezige kerkleiders blijken uit zeer verschillende kerken te komen – van PKN, NGK tot Vrije Baptistengemeente – en zeker niet allemaal zijn ze gepokt en gemazeld in het New Wine- gedachtengoed.  “Je ziet: hier begint de oekumene”, lacht Jelle.  

Uitschreeuwen naar God 
Na het zingen van een paar dankliederen, gaan de gesprekken gelijk de diepte in aan de hand van een aantal teksten en vragen over gebed uit het boek ‘Thy Kingdom Come’. Iemand uit de groep merkt op dat hij regelmatig bidt voor verandering in het hart van wereldleiders, maar dat hij dat best spannend vindt. “Soms schreeuw ik het uit naar God omdat ik zo’n onmacht en frustratie voel over alles wat er gebeurt in de wereld.” Een ander deelt openhartig dat hij zich als kerkleider gauw afgewezen voelt als hij scherpe kritiek krijgt vanuit zijn gemeente. Een brief, een e-mail. “Hoe bid je daarvoor? Dan kan ik net als elk mens boos zijn.” 

Groot vertrouwen 
Wat opvalt: de leden van de kerngroep delen veel met elkaar. Dat gebeurt in alle ernst, maar regelmatig ook met bulderend gelach. Jelle noemt dat ‘de typische New Wine-sfeer’ van het hele predikantennetwerk. “Dat komt: we nemen God en onze roeping heel serieus, maar onszelf niet. In je gemeente word je als voorganger een bepaalde functie toegedicht. Dat is mooi. Want je hebt een belangrijke taak die God wil gebruiken, maar wat weleens wordt vergeten: je bent net zo goed als ieder ander een struikelend mens. Je voelt je al gauw 24/7 verantwoordelijk voor je gemeente. Om daar een gezonde balans in te vinden, is lastig.”  

Verlangen naar meer 
Na een uur gaan de kerkleiders in groepjes van drie uit elkaar om in ministrystijl voor elkaar te bidden. Kerkelijk werker Annemarie de Roos (30) vraagt een zegen voor iets persoonlijks. Sinds september draait ze mee in deze kerngroep. “Hier kan ik opladen”, legt ze uit, “Ik ben vanuit de Biblebelt naar Noord-Holland verhuist. Nu woon ik voor het eerst in een omgeving die vrij seculier is, waar een hele generatie jongeren niet langer naar de kerk gaat. In mijn NGK-gemeente in Wormer is er zo’n verlangen naar meer van God. Het is een gemeente met een zekere evangelische invloed. Hoewel de Koninkrijkstheologie van New Wine daar nog wel vrij onbekend is, vind ik het mooi om mensen daarin mee te nemen. De ruimte is er. Binnenkort beginnen we in de gemeente met de cursus luisterend bidden. Ik ben blij dat dat kan, want het ligt me niet om voor zoiets te moeten knokken.” 

Plek om te oefenen 
Ook Jelle vertelt dat wat hij leert in de kerngroep toepast in zijn gemeente. “Doordat je hier op een veilige plek kunt oefenen met luisteren naar God en ministrygebed, wordt het steeds vanzelfsprekender dat net zo goed te doen in mijn eigen kerk. In een pastoraal gesprek zal ik nu eerder zeggen: ‘Laten we even stil worden’. Bij mij in de gemeente gaat een aardige groep al naar de New Wine Zomerconferentie. Tegelijkertijd voel ik bij een deel van de kerk ook nog zeker een bepaalde weerstand om de Heilige Geest meer plek te geven. De angst voor excessen is groot. Bij mij ook. Zo spreekt de Heer… Prosperity faith…. Gelukkig mocht ik ontdekken dat het bij New Wine om Geest en Woord gaat. Dus dat alles is ingebed in een stevige theologische basis. Dat gaf mij ruimte om me meer open te stellen voor de gaven van de Geest. Toch blijft het wel spannend, want ik heb hart voor de hele gemeente. Het vraagt om zorgvuldigheid.” 

Samen eten 
Als de ministrytijd voorbij is, zoekt iedereen elkaar weer op voor een gezamenlijke lunch. Soep en broodjes gaan rond. Net als de persoonlijke verhalen. Een benoeming in Alkmaar, een verhuizing naar Amsterdam zonder dat er al woonruimte is. “Hier kunnen we echt alles met elkaar delen”, bevestigt Jelle nog maar een keer. “Het is zo relaxt: je snapt elkaar, bent elkaars gelijken.”