Christine Heeringa – Voorburg (67) zat jarenlang in de leiding van het ministryteam voor volwassenen op de Zomerconferentie. Vorig jaar maart wilde ze samen met man Gerhard naar Bonaire gaan om opnieuw de Kleine Protestantse Gemeente te dienen. Maar net voordat ze vertrokken, kreeg Christine de diagnose baarmoederkanker met uitzaaiingen. Ze is ongeneeslijk ziek. Vooral in de tijd dat ze zware chemo’s kreeg, voelde ze zich vaak verlaten door God. “Op die momenten droegen andere mensen me door hun gebed.”

Het begon met een ‘cyste’ in de baarmoeder. “De gynaecoloog zei tegen me: ‘Maakt u zich geen zorgen mevrouw, er is niks aan de hand.’ Maar ik dacht: hmm, volgens mij zit het niet goed. Ik ben zelf verpleegkundige. Ik vertrouwde het niet toen bij het verwijderen van de cyste veel bloed mee kwam. Later kreeg ik te horen dat ik inderdaad geen cyste had, maar een kwaadaardige tumor. Baarmoederkanker is in de meeste gevallen goed te behandelen. Ik heb de pech dat ik een zeldzame vorm heb die moeilijk of niet is te genezen.”

Toen de specialist haar vorig jaar het slechte nieuws vertelde, kreeg ze samen met haar man buiten de wachtkamer een huilbui. Daarna werd Christine kalm. “Ik ging snel in de ratio zitten, in de regelstand. Ik gedroeg me alsof ik een hulpverlener voor mezelf moest zijn. Alsof ik van buiten naar mezelf keek. Alleen zo kon ik beslissingen nemen. Doen wat op dat moment nodig was. Bovendien dacht ik nuchter: waarom zou ik zijn uitgesloten van ziektes? Mijn zus is drie jaar jonger en heeft ook kanker in een vergevorderd stadium.”

Zware periode met chemo’s
Na een ingrijpende operatie volgde in het voorjaar van 2021 een periode met chemo’s. “Daar doorheen gaan, was voor mij een worsteling”, erkent Christine. “Ik was hondsberoerd. God voelde voor mij vaak ver weg. Vrolijke Opwekkingsliedjes kon ik niet aanhoren. Het leven was voor mij niet ‘glory halleluja’. In mijn wanhoop appte ik naar bidders: ‘Ik wil leven. Bid voor me!’ Gelukkig deden mensen dat heel trouw. Nog steeds doen ze dat. Dat voelen mijn man en ik allebei. Het geeft een bepaalde rust, een bodem onder ons bestaan. Ik krijg nu van specialisten terug hoe krachtig ik overkom. Dat zie ik wel als een vrucht van het bidden. Een vriendin belt me zelfs al een jaar lang elke week op om gebedspunten te vragen.”

Leverwaarden
Christine is menselijk gezien ongeneeslijk ziek. God nam de kanker niet weg, hoewel er veel voor haar is gebeden en ze ziekenzalving kreeg. Wel maakte ze een wonder mee. “Mijn lever had op 11 mei vorig jaar nog de waardes van een zware alcoholist. Mensen hebben daar toen intensief voor gebeden. Drie weken daarna had mijn lever weer een normale waarde en sindsdien is dat nooit meer omhoog gegaan. Mijn oncoloog was daar verbaasd over. ‘Dat komt bijna nooit voor’, zei hij.”

Ik hang de slingers op
Op dit moment is de kanker rustig. “Maar ik weet dat het morgen anders kan zijn”, zegt Christine. “Daarom leef ik bij de dag, in het hier en nu. Hang ik waar ik kan de slingers op en geniet ik samen met mijn man van elk moment dat we erbij krijgen. We wandelen, besteden extra tijd aan de kinderen en kleinkinderen. Ik maak bewust ook plannen en hoop dit nog lang te kunnen doen. Ik heb me bijvoorbeeld ingeschreven voor de New Wine Zomerconferentie. Of ik gebedsministry kan geven? Geen idee.” Ze grinnikt: “Ik hoop dat mensen me daar trouwens nog herkennen. Ik heb nu korte chemokrullen.”

Niet bang voor de dood
Haar bucketlist heeft ze al afgewerkt. Ook hoeft ze geen zaken meer te regelen. “Met mijn man en kinderen heb ik alles besproken. Wat ik straks wel wil, wat ik niet wil. Wat ik moeilijk vind, is om mijn man straks alleen achter te moeten laten. Tegelijkertijd weet ik dat ik niet alles voor hem kan regelen. Ik ben gelukkig niet bang voor de dood, want ik weet: er komt voor mij een hiernamaals. God is trouw. Ik kijk, als het zover is, uit naar Zijn nieuwe hemel en nieuwe aarde.”