Michiel van der Wal was lichamelijk en geestelijk uitgeput toen hij in juli naar de Zomerconferentie ging. Zijn vrouw en hij hadden een dag ervoor hun crisispleegkind van 2,5 jaar naar zijn biologische moeder teruggebracht. Michiel maakte zich grote zorgen. Maar tijdens de conferentie kreeg hij nieuwe hoop: “God liet me telkens weten: Ik ga met dit ventje en met jou mee.” 

Michiel vertelt door welke heftige tijd zijn gezin ging in de periode voor de Zomerconferentie. “Anderhalf jaar mochten we zorgen voor dit crisispleegkindje. Dit jongetje, dat niet anders wist dan dat wij zijn ‘pappa’ en ‘mamma’ waren. We hadden zo’n band met hem opgebouwd. Heel lang werd er weinig gedaan om hem terug te kunnen plaatsen naar zijn moeder. Tot opeens begin juli duidelijk werd dat hij binnen twee weken terug zou moeten. Mijn vrouw en ik waren bang dat het niet goed zou gaan bij zijn moeder. Dat knaagde aan me. Hoe kun je een jochie van 2,5 jaar oud laten begrijpen dat zijn buik-moeder ineens zijn mamma is en niet de mamma die zo lang voor hem heeft gezorgd en hem liefde heeft gegeven?” 

Wij zien dat echt als een taak die we van God hebben gekregen: onze twee pleegkinderen en alle crisispleegkinderen die op ons pad komen een warm thuis bieden 

Vrijer, vrolijker 
Vermoeid en belast kwam Michiel in Liempde aan. En het wonderlijke is: vrij en vrolijk ging hij weer naar huis. “God gaf me door de week heen precies wat ik op dat moment nodig had”, zegt hij, “Het begon direct op de eerste avond. Tijdens de samenkomst mocht iedereen een wens op papier schrijven en in een ballon doen. Die ballonnen sloegen we door de zaal. Op het briefje van de ballon die ik daarna te pakken kreeg, stond: ‘Ik wens dat je deze week rust mag vinden’.

Ik zag het als een woord van God en besloot voor me te laten bidden. Dat was voor mij de eerste keer in al die jaren dat ik naar New Wine ben geweest. Eén van de ministrybidders sprak toen namens God en zei: ‘Ik zal altijd bij jou zijn, maar ook altijd bij het jongetje’. Als klap op de vuurpijl zong de band op het moment dat ik terug naar mijn stoel ging het nummer: U geeft rust (opwekking 855). De dag erna kreeg ik tijdens een prophetic bootcamp ook nog eens het woord ‘vrijheid’ mee. Alles bij elkaar gaf het me zo’n rust in mijn ziel. Ik besefte: ik mag het loslaten. God zal altijd bij dit crisispleegkindje zijn.” 

Doorwerken  
Nog steeds werkt wat hij kreeg op de conferentie door in zijn leven. “Liep alles zoals we het graag wilden zien? Nee, want wat we al vooraf vermoedden, gebeurde. Na vier weken kwam ons crisispleegkind weer een weekend bij ons logeren en zagen we dat het niet goed met hem ging. Zijn moeder kon de zorg inderdaad niet aan. Inmiddels woont hij alweer vijf weken tijdelijk bij ons. Toch voelt het dit keer anders. Ik ben niet meer zo krampachtig bezig met zijn toekomst. Ik vertrouw erop dat God voor hem zorgt. Ik weet: het komt goed met hem.” 

Twee pleegkinderen 
Naast crisisopvang doen Michiel en zijn vrouw ook aan langdurige pleegzorg. Al vroeg in hun huwelijk bleek dat ze geen kinderen konden krijgen. “Dat vond ik vooral voor mijn vrouw heel pijnlijk”, vertelt Michiel. “Zij is iemand die ervoor leeft om voor kinderen te zorgen. Dat ze niet zwanger werd, was lastig voor ons om te accepteren. We snapten ook niet waarom God ons dit geschenk niet gaf. Totdat we besloten voor pleegzorg te gaan en we voor het eerst onze (pleeg)dochter zagen. We hadden meteen door: dit is Gods plan met ons. Als mijn vrouw zwanger was geworden, hadden we nu onze twee prachtige pleegkinderen, die we beschouwen als onze eigen kinderen, niet gehad. Wij zien dat echt als een taak die we van God hebben gekregen: onze twee pleegkinderen en alle crisispleegkinderen die op ons pad komen een warm thuis bieden.”